تاثیر باکتریهای محّرک رشد و قارچ میکوریز بر رشد و جذب روی توسط ذرت در یک خاک آلوده به روی

افزایش فعّالیت میکروبی در خاک و استفاده از روابط همزیستی و سینرژیستی بین باکتری­های محّرک رشد گیاه (PGPR)، میکوریزها و گیاهان در شرایط آلایندگی ناشی از فلزات سنگین و پالایش اراضی آلوده یک راهکار مدیریتی سودمند و اقتصادی به شمار می‌آید. برای این منظور یک آزمایش گلخانه­ای با استفاده از گیاه بذر ذرت رقم سینگل کراس 704 به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در 3 تکرار و با دو فاکتور تیمار آلودگی روی (صفر، 100، 200 و 300 میلی­گرم در کیلوگرم خاک) و تیمار تلقیح میکروبی شامل بدون تلقیح (C)، تلقیح باکتریایی (B)، تلقیح میکوریزی (F) و تلقیح توام باکتریایی و میکوریزی (BF) اجرا شد. پس از گذشت 14 هفته وزن خشک اندام­های هوایی، ریشه‌ها، غلظت و مقدار روی در آنها اندازه­گیری شدند. تجزیه آماری داده­ها نشان داد که تاثیر سطوح مختلف روی و تلقیح میکروبی بر صفات اندازه­گیری شده معنی­دار بود. با افزایش سطوح روی از وزن خشک اندام هوایی کاسته شد (15 درصد) اما غلظت و مقدار روی در اندام­های هوایی در مقایسه با شرایط بدون مصرف روی به  ترتیب 6/2 و 2 برابر افزایش نشان داد بطوری‌که مقدار روی جذب شده کل از 907 میکرو‌گرم در تیمار شاهد به 2855 میکرو‌گرم در گلدان در سطح 300 میلی­گرم در کیلوگرم روی رسید.  تلقیح گیاه با تیمارهای میکروبی سبب افزایش وزن خشک در مقایسه با گیاهان بدون تلقیح شد و بیشترین وزن خشک­ (6/21 گرم در گلدان) در تیمار باکتری­های PGPR به دست آمد و 28/2 برابر بیشتر از شرایط بدون تلقیح (6/6 ‌گرم در گلدان) بود. تلقیح میکروبی به‌ویژه با ریزجانداران محرک رشد بطور معنی‌داری مقدار کل جذب روی توسط ذرت را نسبت به شرایط بدون تلقیح تا دو برابر افزایش داد. در میان تیمارهای میکروبی، اگر چه تلقیح باکتری­های سودوموناس غلظت روی در برگ­ها را کاهش داد اما با توجه به افزایش بیوماس گیاه، منجر به تجمع بیشتر روی در گیاه ذرت شدند و با توجه به این نتایج می‌توان از این پتانسیل در افزایش کارایی گیاه‌پالایی بهره جست.